Iako je, verovatno, postojala i u vreme Stefana Nemanje, u oblasti župe Lepenice, Batočina se prvi put pominje u pisanom dokumentu 1476. godine, u prvom turskom popisu. Po tom popisu Batočina je imala 25 kuća i veliki karavan-seraj za smeštaj i odmor putnika. Središte župe je u to vreme bilo mesto Gradac, udaljeno od Batočine svega par kilometara, sa jakim utvrdjenjem na Jerininom brdu, gde se i danas nalaze arheološke iskopine iz srednjeg veka, ali i ostaci iz mnogo ranijih perioda praistorije. Batočinu su ili sagradili ili obnovili Turci, kao putnu stanicu na putu Carigrad - Beograd, na poznatom carigradskom drumu koji i danas postoji. Pošto je bila jedino mesto između Hasan pašine Palanke (danas Smederevska Palanka) i Jagodine, udaljena dobrih šest sati hoda od Palanke, nema putopisca koji se u njoj nije zadržao i odmorio i pomenuo je u svojim zapisima.

U 16. veku Batočina se razvija zahvaljujući razvoju trgovine, tako da 1520. godine ima 66 kuća od kojih je jedan deo pripadao islamiziranim muslimanima. Zbog porasta muslimana je u Batočini, u drugoj polovini 16. veka, sagradjena džamija. Nije poznato kada je srušena, verovatno u 17. veku, posle ratova izmedju Turske i Austrije. Na ovom prostoru vodjene su značajne bitke izmedju austrijske i turske vojske, naročito je poznata bitka kod Batočine iz 1688. godine, u kojoj su austrijanci potukli tursku vojsku nanevši joj velike gubitke. U toj i u drugim bitkama stradalo je i lokalno stanovništvo kao i zbog bolesti, naročito kuge, tako da se broj stanovnika Batočine od jednog do drugog turskog popisa znatno menjao i po broju i po strukturi. Zbog toga je Batočina sve do 19. veka ostala palanka sa oko pedesetak kuća. Opstala je zbog svog dobrog položaja na važnom putu i što su tu Turci držali odredjeni broj vojnika za borbu protiv hajduka, kojih je od 18. veka u ovom kraju bilo u priličnom broju. Tome je pogodovalo i to što su cela današnja Šumadija i Pomoravlje bili obrasli gustim i neprohodnim šumama pogodnim za skrivanje hajduka, ali i za zbegove naroda od turskog zuluma i od bitaka. Zbog toga što je i na putu Kragujevac - Požarevac u Batočini je knez Miloš 1825. godine sagradio konak koji je kasnije pretvoren u osnovnu školu. Iz turskog vremena je u Batočini, kao svojevrsni spomenik, ostala i menzilhana, danas poznata kao mezulana, tatarska pošta u kojoj su smeštani poštanski konji i poštonoše.

Austrijski kapetan Franc Kajzer u svom putopisu iz 1837. godine piše da varoš Batočina ima 300 kuća i oko dve ipo hiljade stanovnika, od kojih se oko stotinu bavi zanatima i trgovinom. U mestu postoji crkva, a na reci Lepenici je širok jaramski most. Mesto ima i osnovnu školu, verovatno u to vreme kod crkve.

Uvećani razvoj ovog kraja izaziva izgradnja železničke pruge Beograd - Niš, 1874. godine, a pogotovu pruge Lapovo - Kragujevac, 1886. godine i izgradnja stanice u Batočini. Sve je to uticalo da se Batočina proglasi za varošicu, 1878. godine.

Izvor- www.sobatocina.org.rs